Бөлшек бойынша

Құдайға жүрегімді беру туралы ойлағанда, бұл тым оңай естіледі, кейде оны біз оған қарағанда жеңілдетеміз деп ойлаймын. Біз «Раббым, мен саған жүрегімді беремін» дейміз және мұның бәрі қажет деп ойлаймыз.

«Осыдан кейін ол түгел өртелетін құрбандықты сойды. Һаронның ұлдары оған қанды әкелді, ал ол оны құрбандық үстелінің айналасына шашады. Олар оған түгел өртелетін құрбандықты және басын бөлшектеп әкелді, ол оны құрбандық үстелінде өртеп жіберді».3. Mose 9,1213).
Мен бұл аяттың Құдайдың біз үшін де қалаған тәубасына параллель екенін көрсеткім келеді.

Кейде біз Иемізге айтқан кезде, міне, менің жүрегім, біз оны оның алдына лақтырып жібергендей боламыз. Бұл олай емес. Біз мұны осылай жасасақ, біздің өкінуіміз бұлыңғыр болады және біз күнәлі әрекеттен саналы түрде бас тартпаймыз. Біз тек ет бөлігін грильге лақтырмаймыз, әйтпесе ол біркелкі қуырылмас еді. Біздің күнәкар жүректерімізде де солай, біз неден бас тарту керектігін анық білуіміз керек.

Олар оған өртелетін құрбандықты басымен қоса бөліп-бөліп берді. Ол әр бөлігін құрбандық үстелінде өртеді. Мен Харонның екі ұлы оған біртіндеп ұсыныс жасағанына тоқталғым келеді. Олар бүкіл аңды сол жерге лақтырмай, белгілі бір бөліктерін құрбандық үстеліне қойды.

Һаронның екі ұлы әкесіне тартуды бөлшектеп әкелгеніне назар аударыңыз. Олар құрбандық үстеліне сойылған малды түгел қойып қана қойған жоқ. Біз де өз құрбандығымызбен, жүрегімізбен солай істеуіміз керек. «Раббым, менің жүрегім осында» демей, жүрегімізді ластайтын нәрселерді Құдайдың алдына қоюымыз керек. Раббым мен саған ғайбатымды беремін, жүрегімдегі нәпсімді саған беремін, мен саған күмәнімді қалдырамын. Осылай жүрегімізді Құдайға бере бастасақ, Ол оны құрбандық ретінде қабылдайды. Содан кейін біздің өміріміздегі барлық зұлымдық рухтың желімен ұшып кететін құрбандық үстелінде күлге айналады.

Авторы: Фрейзер Мердок